Wywiad z psychodelą - The Midnight Gospel ("CO WARTO ZOBACZYĆ?" #2)

Choć The Midnight Gospel parę miesięcy już ma, to trzeba przyznać, że mimo wszystko pachnie nowością. Nowością, która daje o sobie znać nawet długo po zakończeniu seansu. Prawdopodobnie, gdybym nie ujrzała fragmentu wcześniej przeze mnie już obejrzanej serii, to dzisiaj po tej długie rozłące zapewne powitałabym Cię, Drogi Czytelniku, czymś zupełnie innym.

Nie przedłużając, zanurzmy się w niemalże halucynogennych klimatach.

(Źródło: link)

The Midnight Gospel może przyciągnąć widza dość wyjątkową paletą kolorów i stylem animacji.

Produkcja należy do stosunkowo nietypowych, ze względu na te wymienione wyżej aspekty. Duncan Trussel (przede wszystkim znany jako komik i aktor głosowy) i Pendleton Ward (twórca między innymi animacji "Adventure Time!" - "Pora na Przygodę!".) zadbali, by był to niebanalny projekt, mieszając psychodeliczne barwy, z zaburzoną perspektywą, delikatnością słonia i odrobiną filozofii.  

Niektórzy przypuszczaliby, iż powstanie pseudoartystyczny miszmasz, od którego wręcz kręci się w głowie. Tymczasem stało się coś zupełnie przeciwnego, gdyż - na przekór sceptykom - światło dzienne ujrzała animacja posiadająca tzw. "drugie dno". 

(Źródło: link)

Bohaterem dzieła jest Clancy - wolny duch, szukający większego targetu (i przy okazji spełnienia artystycznego) vloger w kosmosie. W tym celu, za pomocą wykupionej za pieniądze siostry machiny, przenosi się na inne planety, by porozmawiać z mieszkańcami.

Rozmowy te, jak i sami rozmówcy, są pozornie dość zwyczajne, a przy tym tak wyjątkowe. Można wręcz odnieść nadzieję, że podróżuje się jeszcze dalej, niż zakładałby odcinek, poznajemy świat z perspektywy gościa danego epizodu.

A  tematy są przeróżne. Tak jak bohaterowie.

Z pewnością nie spotka się tutaj zwykłych postaci. Każda jest barwna i odstaje na tle innych. Przy tym, od dialogu o takich sprawach jak narkotyki (z prezydentem miasta podczas apokalipsy zombie), śmierć (ze zwierzęciem wyglądającym jak hybryda psa i jelenia (?)),  inspiracja, magia, medytacja (z pewnym wąsatym jegomościem, który zmienia stan skupienia), odciągać może to wszystko, co dzieje się w tle. Tam bowiem  można ujrzeć nierzadko cały krąg życia czy i sam poród. 

Niewątpliwie, jest to coś, co wymagało dużych pokładów wyobraźni. Absurd goni absurd.

Istotną ciekawostką tutaj jest fakt, iż te rozmowy nagrywano w formie podcastu, niekiedy znacznie wcześniej. Umożliwiło to np. twórcy rozmowę z dawno zmarłą na nowotwór matką.

Tenże zapis posłużył jako hołd dla rodzicielki Duncana.

Przy tym, rozmowa ta to oswajanie się ze świadomością nadchodzącej śmierci bliskiej osoby. To godzenie się z tym aspektem życia i swoista forma terapii - co zrobić, gdy ukochany człowiek rodziny odchodzi?

Płakać, jak mówi i matka Duncana. Płakać i nie dusić w sobie emocji. Bo to ludzkie. Bo to normalne.

Bycie silnym nie oznacza, że nie można pozwolić sobie na płacz. Ten przecież bywa niczym katharsis - oczyszcza i pozwala przełknąć gorycz. Emocje i żal to coś niezwykle potrzebnego na tym łez padole i warto o tym pamiętać. Bez "czas leczy rany" czy też "dużo siły" - czasem to po prostu nie wystarczy.

Zamiast tego przydałoby się zwyczajne "masz tyle czasu, ile potrzebujesz".  Ewentualnie polecam "jestem tu dla ciebie". 

Żałoba to żałoba.

Kto wie, czy aby nie za to tak polubiłam "The Midnight Gospel".

(Żródło: link)

Nieważne, ile bezsensu i paradoksów tam upchnięto, jak dziwna byłą ta kreska. Nieważne, że tak dobrze oglądało (i słuchało) tego do spaghetti. Ten serial to taka błyskotka na dnie szuflady - warto się do niej dogrzebać, by w końcu zobaczyć, jak świeci. 

Nawet jeśli tylko miałoby dotyczyć jednego aspektu produkcji.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Adnotacja: Wszystkie źródła podane w tekście.

PS: Dziewucho, jeśli to czytać, to po pierwsze chciałabym podziękować, że wytrwałaś do końca, a po drugie powiedzieć, że jestem, by okazać Ci wsparcie. Wiem, że cierpisz. 

Tak jak pisałam, nie duś w sobie niczego. Może wkrótce będzie lepiej.  Tego Ci jak najbardziej życzę.