#4

Witaj w moich skromnych literackich progach, Drogi Czytelniku!

Dziś będzie trochę inaczej.

W związku z ostatnimi wydarzeniami i małym mętlikiem w mojej głowie postanowiłam napisać coś od siebie, lecz nie mam tutaj na myśli notki. Od razu zaznaczam, że za żadne skarby nie stawiam się w roli moralizatora czy też mędrca, a jedynie wypluwam za pomocą klawiatury to, co leży mi na sercu.

Otóż, wydarzenia pokroju tego, co nie tak dawno temu stało się na marszu w Białymstoku, jak i innych marszach/demonstracjach/manifestacjach/zbiórkach w przeszłości, tylko utwierdzają mnie w tym, jak bardzo obawiam się nienawiści. I tak, jestem świadoma, że może zabrzmieć
to nieco ckliwe, przez co wydźwięk całej mojej wypowiedzi stanie się dla niektórych nawet
i negatywny. Jednak, nie zamierzam zatrzymać się w tym miejscu i skończyć wywód, gdyż uważam, że mając do dyspozycji taki środek, jakim jest blog, mogę dorzucić swoje parę groszy. Nieważne, jak to zabrzmi.

Boję się tego, ile  tej wyżej wspomnianej nienawiści może siedzieć w człowieku; jak daleko jest on w stanie się posunąć tylko dlatego, że coś okaże się dla niego "zbyt inne". 

Tutaj nawet nie chodzi o walkę w imię własnych poglądów, ale o jawny atak na drugą osobę. Dlaczego? Dlatego, że stoi po przeciwnej stronie barykady i ma odmienne poglądy? Dlatego, że wygląda nie tak, jak "powinien wyglądać"? Mówi w innym języku? Ubiera się w inny sposób? 

A może chodzi tu o zachowanie?

I nie, po raz kolejny zaznaczam: nie chodzi mi o "nawracanie" lub zmienianie czyjegoś światopoglądu "na siłę". Chodzi mi o to, by Osoba czytająca to, zdała sobie sprawę, iż uciekanie się do przemocy w jakiejkolwiek formie przeraża i.. wyniszcza. Zamiast akceptacji albo chociaż tolerancji, uciekamy się do czegoś, co potrafi zostawić po sobie odór jeszcze przez bardzo długi okres po zdarzeniu. Zamiast jednoczyć, to coraz bardziej się dzielimy. 

Naprawdę, czy nie jesteśmy w stanie pojąć w końcu, że nienawiść to zguba? 

Życie z czymś takim w sercu sprawia, iż coraz bardziej staczamy się w dół. 

I tak, piszę to, jako pacyfistka, (być może) idealistka, ale jeśli ma to doprowadzić do dyskusji czy rozmyślań, 
(a może i zostawić ślad gdzieś tam w środku), to nie widzę sensu duszenia w sobie tego.  Może to patos, może bełkot - nieważne.

Jeśli takie rzeczy są jedynie początkiem, to co będzie dalej?

Boli mnie to, ponieważ chcę czuć się dobrze we własnym kraju, a wiem, iż z takim podejściem do drugiego człowieka, to będzie trudne zadanie.

 Zapraszam więc do dyskusji i dzielenia się pozytywną energią. Przyjmę wszystko.

Peace!