Picasso w różach i pudrze - okres różowy (Picasso #2)

Akrobatka i Młody Harlequin (1905)
Źródło:link

Niewątpliwe,  powrocie do nieco cieplejszych barw pomogła Picassowi dość wyjątkowa dusza - kobieta o imieniu Fernande, dzięki której artysta powoli stawał na nogi po stracie dobrego przyjaciela.  Dzięki niej nie polepszyła się co prawda stale krytyczna kondycja finansowa Picassa, niemniej Fernande posiadała jednak niezaprzeczalny talent, gdy chodziło o wyjednanie kolejnego kredytu u sklepikarza za rogiem. I jeszcze jedno było jej zasługą: Picasso po raz pierwszy osiadł w jednym miejscu, co jest godne uwagi przy jego wybitnym popędzie do włóczęgostwa. Przez siedem lat miał pozostać w przyjaźni z "la belle Fernande".

Amor aż tak nim zawładnął, że Pablo zastąpił ogrom wcześniej umiłowanego błękitu, ogromem różu. W różnych odcieniach - od brudnego do pudrowego, ponieważ ograniczenia nie są domeną artystów!

Chłopiec z fajką (1905)
Źródło:link

Zwinny Króliczek

Zwinny Króliczek (La Lapin Agile) był francuskim lokalem, gdzie grupka artystów - choć głównie byli to mieszkańcy "Bateaux - Lavoir" z Picassem i Fernande spotykali się w celach iście towarzyskich lub by w pewien sposób oddać się tam sztuce.  

La Lapin Agile należało do miejsc dość specyficznych - właściciel, Frede, uznawał również 

i obrazy za środek płatniczy w swojej kawiarni. 

Spotkania z innymi twórcami, rozmowy na codzienne tematy i konieczność płacenia za pomocą dzieł mogły przyczynić się do wprowadzenia delikatnych zmian nie tylko w tematyce obrazów, ale i palecie barw.

Od 1905 roku dzieła przyszłej ikony sztuki XX wieku zaczęły być cieplejsze:

Kobieta z Krukiem (1904)
przedstawia córkę właściciela
Frede.
To przykład tego,
jak pięknie na obrazie
gra błękit
(tło) z delikatnym różem
(dziewczyna, rysy twarzy).
Całość dopełnia ołówek
(twarz jest narysowana
 tylko ołówkiem).
Źródło: link

W okresie błękitnym istniała jeszcze korespondencja między gładką, dystansującą powierzchnią obrazu i wyobcowaniem postaci. Teraz farba jest położona zupełnie cienką warstwą, lecz w żadnym wypadku nie powstaje wrażenie chłodu czy ubóstwa. Przeciwnie, warstwy płynnie naniesionego koloru sprawiają, iż świat przedstawiony obrazu uzyskuje bezcenny artystyczny wymiar. (Źródło: Walther Ingo, "Pablo Picasso: 1881 - 1973; Geniusz Stulecia, Wyd. Benedikt Taschen, 1994,  tłumaczenie: dr Elżbieta Wojciechowska, str. 21-22)

 Portrety paryskiej rozrywki

Kobieta w koszuli (1905)
Źródło: link

Okres różowy w twórczości artysty przyniósł nowe podejście do portretów - od teraz były one przepełnione erotyką i zmysłowością, a chłód i smutek w oczach zastąpiło zamyślenie
i swego rodzaju wyższość wymieszana z delikatnością. By to zobaczyć, wystarczy, Drogi Czytelniku, spojrzeć na chociażby Kobietę w koszuli (1905) - wszystko widać w oczach sportretowanej postaci, a całość emanuje dość szczególną energią. 

Autor stworzył również ciekawy klimat, "ożywiając" tło za pomocą strużek farby, przez co poszczególne elementy wydają się żyć własnym życiem i powoli "płynąć".

Rodzina Kuglarzy (1905)
Źródło:link

Patrząc na "serię skąpaną w różu" jasne stanie się, że przedstawiciele tak zwanego marginesu społecznego zostali "zepchnięci na bok" przez środowisko rozrywkowe (różnica w tematyce - patrz wyżej). Harlekiny kuglarze, tancerki, linoskoczkowie, cyganeria artystyczna (a przy tym, choć nieco rzadziej, matki z dziećmi) zastąpili żebraków, uciśnionych i zdeformowanych.  Malarz przedstawiał świat tańca i sztuczek, z którym regularnie się miał do czynienia, żyjąc w Paryżu. To pozwoliło mu też nie tyle co "wrócić do życia", a zmienić nastawienie do niego; zdawał się rozumieć nastroje egzystencjalne panujące wśród ludzi, którymi się otaczał. 

Matka z dzieckiem (1905)
Źródło: link

Na płótna powróciły też kolorowe rekwizyty, których bardzo często brakowało w okresie błękitnym. Namalowane rekwizyty, przedmioty służyły jako dopełnienie (swego rodzaju nawet i atrybut) charakterystyki bohaterów lub odnoszą się bezpośrednio do ich domniemanej historii, dając obserwatorowi do zrozumienia, przez co mogły przejść uchwycone postacie. 

Pozbyto się wszelakiej wzniosłości w przedstawieniu, a jednym z głównych środków wyrazu stał się kontrast - zarówno pomiędzy ludźmi, jak ich otoczeniem.

 

Ekscentryk w Luwrze

Chłopiec prowadzący konia (1906)
Źródło: link

Toaleta (1906)
Źródło: link

W tym czasie Picasso nierzadko bywał w Luwrze, chłonąc sztukę hellenistyczną, helleńską i rzymską. Widać to w jego tworach (przykładowo,  na obrazie Chłopiec prowadzący konia z 1906 roku lub Dwóch braci  z  lat 1905-1906). Artysta skupił się na pozycji kontrapostu (ustawienie nóg) i niezwykle dopracowanych proporcjach przedstawianych ciał.

Najczęściej są to sylwetki nagich chłopców w otoczeniu natury - człowiek i natura jako jedność. 

Niemniej, w  jego sztuce  pojawiają się odniesienia do greckich/rzymskich bogiń; wystarczy spojrzeć na Toaletę z 1906 roku. Obraz zainspirowany grecką Afrodytą/rzymską Wenus, przedstawia Fernande, oddającą się porannej rutynie.

Jednak na swój sukces Pablo Ruiz Picasso musiał jeszcze długo poczekać, a późniejszy romans z kubizmem zmusił go do porzucenia ukochanej w okresie błękitnym i różowym melancholii na rzecz nieco (z pozoru) prostszej formy...

(...)Wie Pan co? Mój sukces jako młodego malarza był moim murem obronnym, okresy błękitny i różowy były parawanami, za którymi czułem się bezpieczny....                                                                                           - Picasso (Źródło: Walther Ingo, "Pablo Picasso: 1881 - 1973; Geniusz Stulecia, Wyd. Benedikt Taschen, 1994,  tłumaczenie: dr Elżbieta Wojciechowska, str. 26)

 

Adnotacja: Duża część przeczytanej przez Ciebie treści powstała w oparciu o 
Walther Ingo, "Pablo Picasso: 1881 - 1973; Geniusz Stulecia, Wyd. Benedikt Taschen, 1994,  tłumaczenie: dr Elżbieta Wojciechowska, a cytat (wyznaczony przez trzcionkę) zawarty we wstępie znajduje się na stronie 20 we wspomnianej pozycji.