Wszyscy jesteśmy Józiami?

Kiedyś powiedziałam mojej znajomej, by "nigdy nie zabijała swojego wewnętrznego dziecka". I nieważne, jak źle czy też po prostu patetycznie zabrzmiało to zdanie patosem podszyte, to gdzieś tam między słowami ukryło się coś więcej (a przynajmniej tak myślę do tej pory, śmiejąc się pod nosem, gdy uświadamiam sobie, co ze mnie "wyrosło"). I tak jak Gombrowicz, Mistrz Groteski i Formy Czasem Nieco Zawiłej, napisał, że "wszystko jest dzieckiem podszyte", a później i tak ucieka się przed różnymi gębami w gęby, tak i ja upierać się będę, iż każdy jest tam głęboko dzieciakiem właśnie.
Może nawet i smarkaczem.

Źródło: link

Formy, foremki, foremeczki...

Te Formy to nie tylko motyw przewodni w samej "Ferdydurke", Gombrowicza. Nie, bynajmniej, Drogi Czytelniku! One pojawiają się wszędzie, bowiem jest to temat jakoś tak dobitnie znajomy - czy to u W. G., Andrzeja Kotańskiego; czy to w "O północy w  Paryżu", Allena lub w "Domie Lalki"... To tylko parę przykładów oczywiście, ale przecież ludzie tak kochają formy, że na pewno znalazłoby się tego ZNACZNIE więcej. A przy tym ci wszyscy oni, bohaterowie wyżej wspomnianych (i nie tylko) wydają się być po części jedynie chłopiętami bądź dziewczętami zagubionymi w wielkim świecie i swoich rolach (choć raczej powinnam napisać to piękne słówko - słóweczko - na "f", ewentualnie "gębach").

W końcu tyczy się to całego zbioru zachowań przypisanego danej grupie w określonej społeczności, bądź też i przykładowej jednostki. I tak oto, nauczyciel wchodzi w formę, rozmawiając z uczniami, terapeuta - podczas spotkania z pacjentem - zachowuje się jak na profesjonalistę przystało (nie mówmy tu o wyjątkach, dobrze?), pisarz, przyszły debiutant męczy się, wylewając z głowy za pomocą zlepek liter, kolejne scenariusze do skomercjalizowanych filmów, a Nora, matka trójki dzieci, stara się być dobrą rodzicielką (mimo udręczonej duszy), bo przecież "nie wypada inaczej".

Gdzieś tam w tym całym zamieszaniu giną te marzenia, pragnienia i plany, ponieważ może to zostać odebrane jako "zbyt infantylne", "dziecięce", "szczeniackie", a nie o to chyba chodzi, by być "upupianym" w nieskończoność?  

Źródło: link

Hasając po polach

Jeśli natomiast człek przykładowy zdecyduje się na ucieczkę od obecnej formy, bardzo często wpada w kolejną  (niekoniecznie pożądaną) lub zwyczajnie upada pupą na ziemię, gdzie inni - oświeceni i uduchowieni - próbują udowodnić duszyczce, w jakim absurdzie przyszło jej żyć. Trzeba się opamiętać! Zejść na ziemię! Zamienić "pupę" na "łydkę", a "łydkę" na...?

No właśnie, Drogi Czytelniku, na co? Gębę dorosłego? Ale jak to tak? Tak nagle? Wbić się w kolejną formę, rzucić to wszystko w (nie do końca) przysłowiową cholerę i przestać hasać jak nieokiełznane bydlę?

Widzisz, , tutaj pojawia się problem: jeśli ktoś bardzo lubi po swoich polach hasać, to trudno oczekiwać (zwłaszcza nieoczekiwanej) zmiany. Szczególnie, że nowo przyjęte zasady
i wzorce potrafią bardzo drapać, gryźć i uwierać... w pupę.

Van Gogh - Gwieździsta Noc
(Zródło: link)

Przykładowo, Gil potrzebował czasu na zmianę swojego planu na przyszłość; przeprowadzki do Paryża, uwolnienia się od niezbyt udanego związku, osiągnięcia pewnego poziomu w swojej twórczości - musiał dojrzeć do pewnych decyzji, które na dłuższą metę pozwolą mu naprawdę żyć. To wiązało się z porzuceniem wszystkiego, czym mógł się szczycić.  

Nora, po kilku latach małżeństwa decyduje się odejść od męża (co patrząc na realia, 

w jakich został ukazany "Dom Lalki", Ibsena, jest naprawdę niewskazane
i nie do pomyślenia). Odrzuca maskę niepoważnej , ale przykładnej i oddanej żony, chcąc poczuć się kimś więcej i dopuścić do głosu swój stłamszony dziecięcy głosik, goniąc za spełnieniem, szczęściem i marzeniami. Również, tak jak w pierwszym przykładzie, musiała do tej decyzji dojrzeć. 

Jak Gil również, kobieta szybko formę zmieniła - z dobrej pani domu stała się czymś
na kształt wariatki, niepoprawnej idealistki... 

Pytanie, czy to ją powstrzymało?

Nie, skądże.

Wniosek? Ludzie zawsze będą próbować określić dla innych z pozoru "odpowiednie"gęby. Powody są liczne: od przyjętych norm, po status i przekonania. Mimo wszystko, nie jest to coś, czego należy się wystrzegać. Głównie przez zaistniały paradoks.

Zapomniał wół...

Od tego nie da się uciec, sama bawić się w mistrza nie zamierzam, dobitnie to podkreślając.   Im bardziej próbuje się zbiec, tym bardziej jest się wtłaczanym. 

Można tym gardzić, można udawać. wyniszczając się stopniowo, a można też po ludzku przyjąć te dwie prawdy:

Źródło: link

1. Zawsze wpiszemy się w jakiś wzorzec, czy to nam się podoba, czy nie.

2. Zawsze będziemy dzieciakami.

I to dobrze. Im szybciej się z tym zmierzysz, Drogi Czytelniku, tym lepiej. Zmierzysz się Ty, zmierzę się Ja i zmierzy się Każdy. 

Tylko błagam - zrób to po swojemu, najlepiej jak potrafisz, a wtedy Twoje Wewnętrzne Dziecko pewnie będzie Ci wdzięczne. 


Nie zmieniaj swojej formy na siłę, próbuj i szukaj -  w zgodzie z samym sobą.

Interpretacja dowolna. Sens gdzieś ukryty.

A kto czytał, ten trąba!